Krąg życia

Przyszła Zima. Za oknem minus trylion jak dla mnie. Nawet samochód odmówił współpracy dając mi dobitnie do zrozumienia, że płyn do spryskiwaczy już dawno powinien być zmieniony na zimowy i że  teraz to sobie mogę.  Dni biegną inaczej, budzę się jakby dłużej, kawa intensywniej pachnie w tym mrozie. Dom kocham do potęgi.

Zaspana i z jednym sklejonym jeszcze okiem zakładam Rysi rajty. Nie mogę naciągnąć, męczę się okrutnie. Co robię? Ślinię palce i zaczynam podszczypywać. Rysia mina kwaśna. Gdyby potrafiła mówić pewnie miauknęła by coś w deseń „mamo nie lubię tak”. Przed oczami stają mi chwile z moją mamą kiedy szykowała mnie do przedszkola. Najpierw delikatnie wybudzała kiedy sama była już gotowa do wyjścia, później ubierała, czesała, przytulała.  Naciągając mi spodnie na grube rajstopy zawsze na koniec łapała za nie w pasie i machała moimi nogami jak wahadłem śpiewając „Panie Janie” i „Bim – bam – bom”.  Chichotałam jak wiewiórka, pamiętam.  Dzień stawał się łatwiejszy nawet w bezproblemowym z pozoru świecie przedszkolaka.

Dzisiaj sama łapię córkę za spodnie w pasie i śpiewam te same piosenki.  Zapinam kurtkę i modlę się, żeby nie przyciąć jej suwakiem. Przypominam sobie minę mamy, która rozciera moją złapaną w ekspres brodę i mówi „daj pocałuję” próbując jednocześnie odwrócić uwagę od bólu.

Wiecie, aż przykleiłam delikatny uśmiech na twarz właśnie, fantastyczne czasy.

Po zimnym spacerze, na którym wysmarowałam dziecku buzię tłustym kremem  dziesięć razy, wracam do domu. Sama w dzieciństwie świeciłam się jak lampka na choince na każdych sankach. Mama biegała za mną z Nivea jak nienormalna sprawdzając co chwilę czy poliki mam na miejscu. Kochana. Robię to samo, nauczyła mnie.

Po obraniu kilku marchwi i wstawieniu rosołu na gaz zasiadam przy komputerze z kubkiem herbaty.  Przez mieszkanie nieporadnie jak kaczka drepce dziecko wykrzykując po swojemu  „mama, mama”. Im głośniej krzyczy tym szybciej biegnie.  W końcu przykleja mi się do nogi i wyciągając ręce daje znać, że musimy właśnie teraz i w tej chwili posiedzieć razem i pobyć. Włączam Youtube a w nim niezmiennie piosenki z Króla Lwa. Odwiedzając stare kino z mamą dwadzieścia lat temu nie rozumiałam, dlaczego płakała na bajce. Teraz wiem. Dziecko patrzy na Rafiki i małego Simbę, macha nogami, śpiewamy sobie „Życia Krąg” a ja tonę we łzach. Wczoraj siedziałam na czyichś kolanach a dzisiaj sama ściskam Młode na swoich.

To są moje dni i nikt mi ich nie odbierze.  Fantastycznie historia zatoczyła koło.  A „Krąg życia” jest jednym z tych kawałków, na których nie ogarniam płaczu. Zawsze! Teraz też.

It\'s only fair to share...000